Jarosław Łukasik MALARSTWO

Pasjonuje mnie narracja życia; malarskie opowiadanie poprzez kolory. Obrazy nie zmierzają do określonej puenty. Ich sens jest każdorazowo odmiennym domniemaniem ufundowanym na intuicji, której pesymizm skrywa się pod kolorową maską syntetycznych, bądź jak to woli, surowych i prostych w formie, kompozycji. Pod warstwą koloru i jego światła jest w nich indywidualne, samotne trwanie. Alternatywą dla ich pesymizmu jest drugi człowiek, z którym mogę spotkać się w przestrzeni obrazu.“


AUTOKOMENTARZ

Pasjonuje mnie narracja życia; malarskie opowiadanie poprzez kolory. Obrazy nie zmierzają do określonej puenty. Ich sens jest każdorazowo odmiennym domniemaniem ufundowanym na intuicji, której pesymizm skrywa się pod kolorową maską syntetycznych, bądź jak to woli, surowych i prostych w formie, kompozycji. Pod warstwą koloru i jego światła jest w nich indywidualne, samotne trwanie. Alternatywą dla ich pesymizmu jest drugi człowiek, z którym mogę spotkać się w przestrzeni obrazu.“


o mnie, ale raczej o obrazach:

Jego obrazy, przy stosowaniu tradycyjnych środków, cechuje tendencja do swoistego kodowania artystycznego i intelektualnego przesłania – do prowadzenia dialogu z tradycją i podejmowania bardzo osobistego dyskursu z bliskimi mu malarzami (Wróblewski), do wpisywania w surowość malarskiej formy wcale nie dyskretnej ironii. 
Najczęściej są te obrazy wyrazem kontemplacyjnego stosunku do otaczającej rzeczywistości: tej bezpośrednio doświadczanej i przeżywanej, pośród najprostszych rzeczy i najzwyklejszych zdarzeń. W malarskich rozstrzygnięciach Jarosława Łukasika nie jest to tylko rejestracja faktów (układy przedmiotów) i spostrzeżeń. Na ogół jest to subtelne przesunięcie granicy rzeczywistości w stronę poetyckiego zadziwienia „stanem rzeczy”, próba nadania owym „stanom” niejednoznacznej często interpretacji, a nawet filozoficznej wobec nich refleksji.

prof. Stanisław Kortyka